Op weg naar Beernem viel er een lichte regen, maar eens aangekomen op Parking Drogenbrood bleef het gelukkig droog, want ik had nog een kleine wandeling gepland rond Beernem. Van bij het vertrek bleek Sabrina niet haar beste wandeldag te hebben. Als een duiker met loodschoenen haspelde ze de tien kilometer af. Onderweg passeerden we langs de officiële camperplek van Beernem waar vreemd genoeg niemand stond. Ik had Drogenbrood uitgekozen, niet alleen omdat het dichter bij het station van Beernem ligt, maar ook omdat de recensies beschreven dat het langs de vaart vaak vol staat.
Ik had de wandeling iets ingekort, we deden even de rand aan van het Bulskampveld, maar trokken er niet in zoals de originele wandeling wel doet.
Beernem is vooral gekend voor zijn Psychiatrisch Centrum Sint-Amandus, maar ook voor een reeks nooit-opgeloste moorden tussen de twee Wereldoorlogen, die later in een reeks op de toenmalige BRT werd verhaald.
Na een goede nachtrust waren de benen van 't vrouwtje deze morgen terug à point, klaar voor onze treinstapper tussen Beernem en Brugge. Naar Brugge gebeurde te voet, om met de trein terug te keren. Eerst wandelden we langs het Kanaal Gent-Brugge. Daarna trokken doorheen de vele dreven die deze streek rijk is. De wandeling is een combinatie van de GR129, door Arnout Hauben prachtig in beeld gebracht tijdens het eerst coronajaar, en de GR 5A. Na de Assebroekse Meersen bracht een oude spoorwegbedding ons naar de rand van Brugge. Via de Begijnenvest en het romantische Minnewater, bereikten we net op tijd het station voor de stoptrein van 14u10 naar Mechelen. 20 minuten later stonden we terug in Beernem om 11 minuten later terug aan te komen bij Oes Nest.
De tweede lentedag in februari deed deugd.
Reacties
Een reactie posten