De mens is een raar wezen: vier uur onderweg van Ieper naar Komen om vervolgens in 9 minuten met de trein terug in Ieper te staan. Maar we hebben van deze treinstapper letterlijk met volle teugen genoten. Zelfs Ieper was verrassend met plekjes die we nog nooit verkend hadden. We namen onze tijd om de borden te lezen en ontdekten dat Ieper reeds sedert de Middeleeuwen oppervlaktewater gebruikt om in zijn drinkwater te voorzien. De Zillebeekvijver is daar nog een mooi voorbeeld van. De Verdronken Weide zorgt in modernere tijden voor een bijkomende wateropslag van 420 000 m³.
In 1864 werd gestart met de werken om een kanaal te graven tussen Ieper en Komen, om zo een verbinding te maken tussen de IJzer en de Leie, een droom die een nachtmerrie werd. De zanderige bovenlaag schoof voortdurend weg over de Ieperse kleilaag eronder. Toen als puntje bij paaltje de Sint-Elooibrug instortte, werden in 1913 de werkzaamheden gestaakt. De natuur nam het werk over en werd het prachtige natuurdomein de Palingbeek, die momenteel door de Provincie onderhouden wordt.
Ik heb de leeftijd dat ik in het zesde leerjaar nog natuurkennis kreeg via Schooltelevisie met bijhorende boekjes. Op één van die boekjes stond een Bonte Specht afgedrukt. Vandaag zag ik deze schoonheid voor het eerst in de vrije natuur in de Palingbeek.
Deze treinstapper combineert delen van de GR131 en de GR5A. Op een kruispunt in de Palingbeek, zagen we ook een wegwijzer naar Roeselare via de GR128. Mijn vader zaliger stippelde deze route uit van de Palingbeek tot de Poelbergmolen in Tielt.
Hollebeke en Houthem zijn dorpsnamen die ik nu niet onmiddellijk met onze provincie associeerde, maar hopelijk onthoud ik ze nu wel. De laatste rechte lijn was letterlijk recht langs de spoorlijn tussen Hollebeke en Komen. We hadden er 20,7 km opzitten. In een dorpscafeetje overbrugden we met een koffie het halfuur tot we om 15u35 de trein terug namen.
Reacties
Een reactie posten