Sabrina beleefde zonet het hoogtepunt van de dag: ze kon voor het eerst deze week ons leeggoed kwijt in een glasbol. De fietsen staan een kilometer verder, maar de parking daar was iets te klein en te dicht bij een straat. We staan nu op een parking naast een voetbalveld, waar we deze morgen drie campers zagen staan toen we er voorbij fietsten. Momenteel staan we er alleen.
Onze fietstocht van 22 km was heel vlak op een steile trap na, die we omhoog moesten in Sosoye, wat in 2006 tot mooiste dorp van Wallonië werd verkozen. Eenmaal boven was het bijna biljartvlak over de Ligne 150A. Er liggen ook nog sporen die in Les Draines de la Molignée gebruikt worden voor draisines of spoorwegfietsen. De laatste 8 km draaiden we rechts op om langs de Maas Dinant te bereiken. In 1984 sliepen we hier ook langs de Maas in ons tentje, toen we onze ronde van België fietsten. In Dinant was het gelukkig mooi weer, maar we herinneren onze ronde als een tocht met heel veel regen, met kleren die we nooit meer droog kregen. Het weer van nu is dus niet zo uitzonderlijk.
We konden vroeg beginnen aan onze wandeling van 23,7 km, het was nog geen tien uur. Ik dacht dus dat we vandaag vroeg zouden binnen zijn , maar niets was minder waar. Vandaag moesten we 580 meter stijgen en 590 meter dalen. Dat gebeurde hoofdzakelijk over bospaden of boerenwegels, geplaveid met stenen van allerlei groottes, waarover het moeilijk stappen is. De afdalingen waren vaak glibberig, gelukkig hielpen onze wandelstokken om valpartijen te voorkomen. Drie keer kwamen we dezelfde motocrosser tegen die de GR 129 als zijn crossparcours misbruikte.
In Porte de la Val hielden we even na 12 u halt voor onze picknick. De klim vanuit het dorpje Bouvignes was best pittig, maar beloonde ons met een mooi panorama over de Maas en Dinant dat vroeger tot het prinsbisdom Luik behoorde, terwijl Bouvignes onder het graafschap Namen viel, twee concurrenten dus. Tegenwoordig zijn beiden gefusioneerd. Bij het herdenkingsmonument van Haut-le-Wastia hielden we net als onze motocrosser halt voor een tweede mondvoorraad. Een volgende oogstreler was Le Chateau fort de Montaigle, nu een ruïne, maar ooit een majestueuze burcht opgetrokken door de markgraaf van Namen.
Iets na 17 u waren we terug bij de abdij van Maredsous.
De beklimming vanuit Dinant naar de locatie waar we nu staan, verliep gelukkig vlotter dan deze morgen met de fiets, dat waren de enige kilometers die niet vlak waren.
Reacties
Een reactie posten