Ken je de Muur Classic ?  Geen paniek, ik kende deze wedstrijd ook niet, tot vandaag. Gisterenavond liep de parking vol auto's.  Eerst dacht ik dat het wandelaars waren die nog even na het werk van de prachtige streek wilden genieten.  Maar hun feestkledij sprak dat tegen.  Rond 20 u hoorde ik van dichtbij Italiaanse muziek waarboven een Italiaanse DJ zijn moment de gloire beleefde als stond hij op Tomorrowland.  Google Maps leerde me dat het feest waarschijnlijk doorging in het vlakbij gelegen Kasteel Oudenberg.  Gelukkig liggen er altijd oordopjes klaar, zodat ik weinig tot geen last van de muziek had, toen ik wilde slapen.  Deze morgen was de parking maagdelijk leeg.  Vandaag was een race tegen de klok.  Internet leerde me dat de Muur Classic startte om 14 u.  Tegen die tijd wilde ik weg zijn van de omgeving Geraardsbergen/Brakel.  Ik had mijn wekker gezet op vijf voor zeven (zoals thuis) en nadat ik mijn fiets aan een doornhaag had gebonden (met doornen die dwars door de zolen

Na een deugddoende nacht vertrok ik rond half 9 naar parking Driepikkel  op het topje van de muur van Geraardsbergen.  Het was onmogelijk om  de camper vlak te krijgen, ook niet met blokken, maar het zicht is adembenemend en ik stond op het vertrekpunt van de wandeling.  Op weg naar, ondervond ik waarom over de  muur  wordt gesproken, zelfs de camper trapte op zijn figuurlijke adem om boven te geraken.  Een klein belletje rinkeltje in mijn achterhoofd dat dit mij ook vanavond bij de terugkeer te wachten stond.    Het werd een prachtige afwisselende wandeling met één constante: maïs.  Ik weet nu waar de maïsschuur van België staat: tussen Ninove en Geraardsbergen.  En de boeren planten die zo dicht mogelijk naast de wandelwegen, zodat je soms als een ballerina, voetje voor voetje kon passeren.  We bevinden ons ook in de Vlaamse Ardennen, met overal beekjes en bossen. Bij aankomst stond mijn fiets gelukkig nog steeds op wacht bij de Sint-Antonius van Paduakerk in Outer Lebeke.   De kerkk

27 december 2021 stapte ik van Brakel naar Ronse, de start van de ronde van Vlaanderen via de GR5A. Een kleine twee jaar later ben ik drie stapdagen verwijderd van Brakel. Ik had de afronding vroeger verwacht, maar ik heb me erbij moeten neerleggen dat actief op rust zijn betekent dat je niet elke dag kan doen wat je wilt. Vandaag kwam het er dan toch van om mijn ronde af te sluiten. De camper liet ik deze morgen achter nabij het sportcentrum de Faluintjes. Met de fiets ging het vervolgens naar Sint-Antonius-van-Paduakerk in Ninove. In Aalst moest ik de remmen a blok dichttrekken, toen een oude dame zonder kijken haar autodeur openzwaaide. Bijna was mijn wandeling opnieuw uitgesteld.  De betontontonweg naast de kerk deed me besluiten om in Moorsel te overnachten. Mijn fiets verbroederde er wel met de regenpijp van de kerk. Na een kilometer stappen gaf Komoot aan terug op de GR5A te zitten. Nog 24 km te gaan via mooie natuurdomeinen beheerd door Natuurpunt als het Leeuwveldbos. De route

Uitstapjes, barbecuetjes en terrasjes zorgen ervoor dat mijn gewicht de hoogte in gaat de laatste weken.  Stappen is voor mij de beste remedie om het cijfer op mijn digitale weegschaal omlaag te krijgen.  Vandaag koos ik voor de mooie treinstapper Schoonaarde naar Wetteren.  Schoonaarde was de eindhalte van een vroegere treinstapper met start in Dendermonde.  Je zou beiden aan elkaar kunnen breien als je een overnachting vindt in Schoonaarde. De streek is me niet onbekend.  De prachtige Kalkense Meersen verkende ik voor corona reeds met Sabrina toen ik mijn wandelingen beperkte tot zo'n 12 km.  Jaarlijks zak ik met mijn camper af naar Dicar in Wetteren en maak er dan ook steeds een wandelingetje om het wachten aangenamer te maken.  De omgeving van Wetteren trapten we ook reeds af in het kader van een fietstocht in het teken van het gestolen paneel van het Lam Gods.

Na de treinstapper Geel > Mol was het station van Geel opnieuw mijn vertrekpunt.  Onderweg naar, zat ik toevallig bij een kennis die de treinstapper Kontich > Sint-Katelijne-Waver  wilde afvinken in zijn boekje.  Zo werd het een treinrit met veel woorden, zodat de tijd voorbij vloog. Het werd vandaag de eerste zonrijke dag na dagen van grijs en regen.  Ik haalde de trein van 7u17 in Roeselare, zodat ik een half uurtje vroeger kon vertrekken dan voorzien.  Met twintig kilometer stappen in het vooruitzicht, zou ik voor zessen terug thuis zijn.  Ik vond de tocht afwisselender dan mijn vorige treinstapper.  Bos, heide, zand- en asfaltweggetjes, waterlopen, het passeerde allemaal de revue.  De route volgt grotendeels een lokaal GR-pad.

De treinstapper van Zwijndrecht naar Temse was feitelijk mijn eerste kennismaking met de GR5A.  Het was nog volle coronatijd.  In de trein was het dragen van mondmaskers verplicht.  Mijn oud-directeur Geert vroeg of ik geen zin had om eens mee te stappen.  Ik was een beetje bevreesd, want een wandeling van meer dan 20 km was nieuw voor mij.  Het werd een leuke stap die mijn goesting voedde naar meer.  Pas later ben ik gestart met de GR5A in etappes af te leggen.  Geert was ondertussen rond met zijn verkenning van de Vlaamse grenzen.